Szkoła gotowania

Ida postanowiła upiec ciasto.

Przepis na ciasto wyglądał tak:

30 dag mąki

15 dag cukru

10-15 dag masła

4 jaja

cukier waniliowy albo olejek migdałowy

2 łyżeczki proszku

ewentualnie mak

Pianę sztywno ubić, dodać cukier i żółtka i mieszać z pianą.

Potem dodać mąkę z proszkiem i zapachy.

Można wsypać pół szklanki maku. Delikatnie wymieszać

Wlać mleko jeśli ciasto za gęste.

Ida poczuła wiew buntu. Dziesięć deko, piętnaście deko, paranoja.
Dała na oko mąki, na oko cukru, jakieś za gęste wyszło, więc wbiła nadprogramowe jajko. Chlusnęła olejku migdałowego jakby chciała wyprodukować pochłaniacz do wc, przypomniało jej się, że twarde masło od leżenia w lodówce nie zrobiło się bardziej miękkie, więc zastąpiła je olejem słonecznikowym. Wlewając "po uważaniu". Na końcu mak. Pół szklanki, też coś, jakby trochę więcej miało zaszkodzić...

Teraz czeka na efekt, potwierdzający jej adhokową teorię, że przy pieczeniu nakaz dokładnego trzymania się proporcji to ściema dla mięczaków.

Update'y z placu boju:
16.10 W domu zaczęło pachnieć.
16.15 Ciasto od 20 minut w piekarniku. Nie bardzo rośnie. Hm.
16.30 E, urosło. Teoria się sprawdza.
17.06 Po przestygnięciu i pierwszej degustacji: smakuje dobrze. I już. Śmierć frajerom i dekagramom!