Właśnie sobie przypomniałam, że nie mam zadania z angielskiego, które muszę mieć zrobione na jutro rano.
- Łeee, chyba jakieś wypracowanie muszę napisać...
- Wypracowanie chcesz napisać w pół godziny?!
- A kto powiedział, że w pół godziny?
- No co, chcesz dłużej niż pół godziny nad zadaniem siedzieć?!
Krążył ostatnio na FB taki tekst, że prawdziwy mężczyzna zna tylko trzy kolory: fajny, pedalski i chujowy.
Leżę dziś w pomrokach łóżka i oto, co udaje mi się dosłyszeć z przedpokoju od NMSIE zakładającego Lilce bluzeczkę:
"[...] nie, Lila, to nie będzie czerwony, to jest cyklamenowy, taka fuksja raczej."
Kotom skończyło się żarcie podstawowe (porządna weterynaryjna karma, d r o g a) więc dostały jakieś syfiate żarcie rezerwowe, na które rzuciły się jak NMSIE na wafelki, choć wcześniej nie chciały go tknąć.
- O, to poprzednie musiało im naprawdę nie smakować. A takie zdrowe było...
- Ja nie wiem, jak można swoją psychikę doprowadzić do takiego stanu, żeby twierdzić, że zdrowe żarcie jest smaczne. Lekarstwa zawsze były niedobre! - powiedział z pasją NMSIE, wcinając orkiszowego racucha. Ciii, nie wiedział, że orkiszowy. Wiedział, że słodki i smażony.
Dwudziesta pierwsza. Skończył nam się chleb, który upiekłam dwa dni temu, i nie mamy nic na jutro.
- O niee, znowu będę musiała piec...
- Nie będziesz. Można kupić. Wiesz, w dawnych czasach ludzie kupowali chleb w sklepie.
poprzedniego wpisu.
Zastanawiam się, co kupić Lili na drugie urodziny.
jak się Twoi rodzice dołożą, to może potrzymać kasę i kupić jej na
wiosnę laufrada? Zastanawiam się, czy teraz nie kupić, w końcu pogoda jest
różna, dziś np. pięknie
|
ja jako zapalony kolarz pochwalam wszelkie rowery
|
kupmy Lili rowerek, niech poczuje na własnej skórze, co
to znaczy jeździć
|
Zawsze utyskiwałam na to, że nie umiem wymyślać fabuł. Co powiecie o tej?
Facet od dobrych kilku lat szuka jakiejś fajnej pracy, w której rozwijałby się bardziej niż w obecnej.
Chociaż wysyła odpowiedzi na różne ogłoszenia, na ogół nikt się do niego nie odzywa, a jeśli już - to nie przynosi to oczekiwanego skutku.
Pewnego dnia otrzymuje atrakcyjną ofertę pracy w miejscu swojego zamieszkania, odpowiada na nią, dosłownie za godzinę zostaje zaproszony na rozmowę i po niedługim czasie dowiaduje się, że go przyjmą.
Podpisuje w obecnej firmie wypowiedzenie.
Po weekendzie ma już zawrzeć umowę z nową i zacząć tam pracę.
Jedzie na badania wstępne, lekarz okulista zauważa pewnie umiarkowanie niepokojące objawy, w związku z którymi zaleca więcej ruchu.
Mężczyzna stwierdza, że to się świetnie składa, bo do nowej pracy zamierza dojeżdżać rowerem, więc ruch będzie miał zapewniony. Żegna się z lekarzem, odwozi do nowej firmy zaświadczenie o zdolności do pracy, po czym jedzie do swoich rodziców pożyczyć rower.
Od razu postanawia go wypróbować, na zakręcie przewraca się i łamie obie ręce, w ciągu tych kilku sekund czyniąc się niezdolnym do wykonywania różnych prostych czynności przez co najmniej miesiąc.
Happy end: nowa firma postanawia zawrzeć z nim umowę mimo chwilowego kalectwa i wszelkich wskazań do długiego L-4, co świadczy o niej naprawdę dobrze.
Mniej happy end: historia nie jest zmyślona, a ten mężczyzna to NMSIE.
PS Zapomniałam o jeszcze jednym smaczku: w dzień po wypadku przyszło do nas pocztą wypasione pudło klocków LEGO Technic, zamówione sobie przez NMSIE w ramach prezentu urodzinowego. Tysiąc sto piętnaście rozkosznych malutkich elementów do składania.
Dostaliśmy paczkę 5 wafelków Prince Polo, NMSIE zjadł cztery pod rząd, a wieczorem buszuje po kuchni i ślini się w okolicy nadlodówkowej szafki, gdzie leżała MOJA czekolada (moja, bo po zakupach w Lidlu mi ją przywiózł "żebyś też miała coś słodkiego" - wnioskuję, że swoje coś słodkiego zeżarł już po drodze z).
- Czego szukasz? Chciałbyś zjeść tę czekoladę?
- Nnnie, przecież jest twoja.
- Ale nie krępuj się, jedz, tylko mi trochę zostaw. Chociaż nie rozumiem, jak ty po tych wafelkach nie jesteś jeszcze kompletnie zasłodzony.
- Nie jestem, ale mam ochotę na jakąś odmianę.
Ostatecznie zjadł kolejny wafelek, zapewne krępował się MOJOŚCI tej czekolady.
Czekoladą poprawił trochę później.
- Słuchaj, ja nie rozumiem, jak ty jesteś w stanie wchłonąć tyle słodyczy!
- No ale popatrz, jak ja wyglądam.
- Widzę, jak wyglądasz, i jeszcze bardziej nie rozumiem.
- Bo innym one się odkładają. I mają je odłożone, więc nie mają ochoty na więcej.
A mnie nie, dlatego muszę jeść jest stale.
Więc piszę.
Wyjechaliśmy na dwa dni na łono.
Koty zostały w domu, bo za dobrze się tam czują, ergo: istniało ryzyko, że w niedzielę my wrócimy do miasta, a one nie i byłoby nam trochę łyso przez kolejny tydzień.
Dostały pełne michy suchego, miskę z wodą + miskę awaryjną, jakby pierwszą wywaliły, solidny zapas żwirku na sranie i prikaz, żeby były grzeczne, pilnowały gospodarstwa i nie narobiły za dużo syfu.
Wracamy. Jesteśmy witani już z balkonu żałosnym "no i czemu tak długo, my tu przecież CZEKAMY". Potem rytualne pogonienie kota kotom - przez Lilkę, a następnie nie mniej rytualny taniec wokoło pustych misek, które spiesznie napełniłam kocią karmą.
Ale, ale, oto zbliżamy się do sedna.
Nie wyciągnęłam tej karmy z zamkniętego sejfu o półmetrowych ścianach odpornych na spore dawki trotylu. Nie przywiozłam jej ze sobą z sielskich antypodów. Nie była zakamuflowana pod płytkami w łazience.
Leżała w kuchni na blacie. Otwarta. Stała dwa dni.
A Bazylia i Tymianek grzecznie czekały, aż w niedzielę wieczorem przyjedziemy i im nasypiemy trochę.
Durne nie są, więc co? Takie grzeczne czy takie leniwe?
- Nasze koty są szybsze niż światło!
- Ee?
- Jeszcze nie zdążyłem zapalić, a już przybiegły.
Dowiedziałam się niedawno od szwagierki, że cały Wielki Post nie jadła słodyczy.
Przypomniałam sobie wtedy postanowienie NMSIE w Wielkim Poście jakieś 2-3 lata temu.
Też nie jadł.
W piątki.
Wafelków.
Prince Polo.
WYTRWAŁ.
Ale w następnych latach już nie czynił żadnych zobowiązań wielkopostnych.
- Jak jesteś na czymś skupiona, a ja do ciebie mówię, to w ogóle mnie nie słyszysz!
- No to co? Ty masz tak samo.
- Ale ja jestem mężczyzną, mnie wolno. Jestem naturalnie upośledzony.
Lila przylatuje z kartką upstrzoną różnymi bazgrołami.
- A to kto rysował?
- Jiiij!
Wśród bazgrołów wyłuskuję coś rozpoznawalnego.
- A to, to kto ci rysował?
- Tata.
No bo kto. Auto, kotek. Klucz wiolinowy, klucz basowy, kostka Rubika.
Niedziela. Położyliśmy dziecko o 19, bo nie miało drzemki i padało na ryjek.
Rozsnuwam przed NMSIE wizje wykorzystania wieczoru:
- Nie chce mi się siedzieć przed kompem, zróbmy coś sensownego. Jakiś film moglibyśmy obejrzeć.
- Kiedy myślę o robieniu czegoś sensownego, nasuwa mi się tylko jedna myśl: rodzeństwo dla Lilki.
NMSIE podchodzi dziś do mnie, cmok, pochyla się nad Lilką na moich kolanach, cmok...
- No zostań, gdzie znowu idziesz?
- Do Bazylki.
.jpeg)
To jest kurka Esterka. Kiedy jest zła - fika nóżką. Nie dajcie się zwieść, lekcje dobrych manier dopiero przed nami. |
